•456

روزها بود که آسمانِ گیلـان باران را به چشم خود ندیده بود ...

انگار نه انگار هفته ی پیش جوری باران باریده بود که باید تا کمر(در شهر های دیگر شاید تا سینه)،خود را ضد آب میکردیم(حالـا هرطور که میشد!سرِهمیِ ضدآب داریم؟!)و روانه ی بیرون میشدیم.

عصر شنبه بود ... در خانه،بر روی تختم دراز کشیده بودم و هری پاتر و فرزند طلسم شده را میخواندم در حالی که تمام فکرم در بیرون از خانه سِیر میکرد ... بخاطر گرمای طاقت فرسا نمیتوانستم مادرم را همراهی کنم /. (صدای زوزه ی باد در کویر و به هم خوردن چند عدد بوته ی خار!)

غروبِ یکشنبه بود ... آسمان خاکستریِ خاکستری بود ... میتوان گفت ابریِ عقده ای!^[1] من نگران بر روی ایوان خانه ی زندایی(از بچگی عادت داشتم اینگونه خطاب کنم بجای خانه ی دایی!!)به حرفِ عمه خانم فکر میکردم که گفته بود اگر ابرهای تیره طرف شمال نباشند باران نمیبارد و هیچ ابری آن طرف ها پیدا نبود.

صبح دوشنبه بود ... هراسان از خواب بیدار شدم!گویی باران باریده بود اما دقت کردم صدای گذر چند تا ماشین بود ... ساعت را چک کردم ؛ 8صبح.

10 صبح در حالی که قطرات باران دیوانه بار به پنجره اتاقم کوبیده میشدند بیدارم کردند و فقط من یک حرف برای گفتن داشتم:مامان باروووووووون!! :((( که مادرم در جواب گفت:عیبی نداره آژانس میگیری میری کلـاس.ولی درد من این نبود!

خب سخت است!یک کوله ی پر از کتاب و نت و یک ساز 70 ، 80 سانتی متری که برای خودش کَسی است و یک عدد من که همیشه با شالُ موهایم درگیرم.چگونه انگیزه ای برای ماشین سوار شدن پیدا کنم؟!

حالـا که فکر میکنم یک حرف دیگر هم داشتم که در دلم گفتم:دَهَنت را عمه خانم!!!

و من بودم و ساعت 5 عصر که 7 دقیقه منتظر آژانسی بودم که به یک آدرس اشتباه رفته بود -__- .

نیم ساعت کلـاس سپری شد و من آمدم بگویم زنگ بزنید آژانس که آسمان را صاف تر از آسمانِ روزِ اول بهار دریافتم!!

و باز هم میگویم دوشنبه روز نحس من است!

آی هِیت مآندِیز!ختمِ کلـام!!

[1]:به آسمانی که یهویی ابری شود و خاکستری پُر رَنگ باشد،ابریِ عقده ای گویم!از قضا اگر روزِ قبل از کلـاسم باشد "ابریِ خیلی عقده ای"نیز میتوان خواند.

خآکستری نوشت های گیله دختر...