•440

من از اون دسته آدم هایی هستم که میتونم خودم رو هنردوست بنامم.

به خودم قول دادم که یه روزی نقاشی رو بصورت حرفه ای دنبال کنم و تا امروز تنها کاری که تو این زمینه انجام دادم کار با مداد بوده.توی ترکیب و استفاده از رنگ ها مهارتی کسب نکردم.ولی همین پیشرفت رو در زمینه طراحی رو مدیون دبیر هنرم در دوران راهنمایی هستم.

متاسفانه توی شهری زندگی میکنم که مردمش بیشتر به ورزش اهمیت میدن تا به هنر و من هیچوقت استاد قابلی رو پیدا نکردم که پیشش نقاشی رو یاد بگیرم و مجبور شدم عملی کردن این هدف رو بذارم واسه سال های آینده که از این شهر رفتم.

توی دوران راهنمایی به موسیقی علـاقه پیدا کردم و یه دوره ی کوتاهی رو تو این زمینه گذروندم اما بخاطر مسائلی بیخیالش شدم.

در این بین سه ماهی هم به بدنسازی اختصاص دادم؛بعدش فکر کردم آدم ورزش نیستم و کنار کشیدم ... وقتی یه مدتی گذشت شیفته ی تنیس شدم اما تو این خراب شده یه زمین تنیس هم نبود :/ مجبور بودم واسه یه ساعت تمرین برم رشت و دوباره برگردم.پس این هدف هم موند واسه سال های آینده !

بوکس هم برام دوست داشتنی بود (من روحیه -کمی- خشنی دارم:)) )اما مامانم گفت اگه دماغ و دنده اتُ بشکونی پولی براش نمیدم.(من همیشه دوست داشتم به یکی مشت بزنم تا جای دندوناش رو مفصلـای دستم بمونه)

امسال هم که رفتم مدرسه تا کارناممُ بگیرم روی تابلو اعلـانات تبلیغ باشگاه تیراندازی رو به مامانم نشون دادم که گفت یکی شلیک میکنه تو مخت میمیری.هرچقدرم توضیح دادم محیطش طوری نیست که آزادانه شلیک کنی و تیراش هم مشقی ان فایده ای نداشت! :/

حالـا من دانش آموز پیش دانشگاهی رشته ادبیات و علوم انسانی هستم و هفته ای نیم ساعت موسیقی یاد میگیرم و یه روز در میون بعد از ناهارم قرص آهن میخورم!

پ.ن:این پست بخاطر این بود که امروز بصورت جدی با آثار ونسان ونگوگ آشنا شدم و اولین باری بود که انقدر جذب نقاشی های یه هنرمند شدم و خیلی دوست دارم روزی که نقاشی رو دنبال کردم از سبک ون گوگ الهام بگیرم.هدر قالب فعلیم هم از آثار ون گوگه. [شب پرستاره]

خآکستری نوشت های گیله دختر...